„Doom: The Dark Eges inspirowane maruderem Eternala”

Kiedy reżyser Hugo Martin ujawnił, że mantra dla Doom: The Dark Ages była „stań i walka” podczas programisty Xbox Direct, natychmiast wzbudziło moje zainteresowanie. Takie podejście wyraźnie kontrastuje z wiekiem zagłady , znanym z szybkiej, stale poruszającej walki. Jednak Doom Eternal wprowadził Maraudera, osobliwego wroga, który zmusił graczy do przyjęcia strategii „stań i walka”, wywołując znaczącą debatę wśród graczy. Osobiście uważam, że Marauder jest fascynujący, a moje podekscytowanie mrocznymi wiekami wzrosło po uświadomieniu sobie, że jego system bojowy zależy od reakcji na jasnozielone światła, co mechanikę przypomina podatność Maraudera.

Zapewniamy, że mroczne wieki nie ogranicza cię do frustrującego pojedynku podobnego do Maraudera. Podczas gdy wprowadza Huntera Agaddona, wyposażonego w kuloodporną tarczę i śmiertelne ataki kombinacji, esencja trudnych spotkań Eternal jest wpleciona w materiał każdego wroga w ciemnych wiekach . Gra ponownie wyobraża sobie, realibruje i udoskonala zasady Maraudera w podstawowy projekt walki, zapewniając, że każda walka wydaje się strategiczna bez podrażnienia.

Huncwot wyróżnia się w Doom Eternal ze względu na swoje unikalne wymagania. Zwykle Eternal kusza się po arenach, zarządzając mniejszymi wrogami i strategicznie angażując większe. Jest często opisywany jako gra zarządzania, nie tylko pod względem zasobów, ale także w nawigacji w chaosie bitwy. Manuder całkowicie jednak zmienia grę. Ten potężny wrogi, często spotykany w scenariuszach jeden na jednego, wymaga niepodzielnej uwagi. Kiedy pojawia się wśród większej bitwy, optymalną strategią jest najpierw oczyszczenie otaczających wrogów, a następnie skonfrontacja z Huncwotem.

Huncwot Dooma Eternala jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych wrogów w historii FPS. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

„Stanie i walka” z Marauderem nie oznacza pozostania w miejscu. Chodzi o dominowanie na polu bitwy poprzez strategiczne pozycjonowanie. Zbyt blisko i ryzykujesz niszczycielski wybuch strzelby; Zbyt daleko, a będziesz miał możliwe do zarządzania, ale trwałe ataki pocisku. Kluczem jest sprowokowanie huśtawki topora Maraudera, ponieważ tylko podczas tego obrzeżu jest bezbronny. Kiedy jego oczy migają jasnozielone, to twoja wskazówka jest uderzeniem. Jego tarcza energetyczna w przeciwnym razie odchyla wszystkie ataki, co czyni precyzyjnym momencie i pozycjonowaniu.

Podobnie Doom: The Dark Ages używa jasnozielonych sygnałów, nawiązując do koncepcji Hell Original Bullet . Demony uwolnione, w tym zielone pociski, które Zagładnik może parować za pomocą swojej nowej tarczy, odsyłając je z powrotem do ich pochodzenia. Początkowo taktyką obronną, ta parry staje się potęgą ofensywną po odblokowaniu systemu Rune tarczy, umożliwiając oszałamiające śruby pioruna lub aktywowanie automatycznego ukierunkowania armaty barku.

Prowadzenie pola bitew Dark Ages obejmuje szereg skoncentrowanych spotkań jeden na jednego z różnymi potężnymi demonami. Podczas gdy przetrwanie nie zależy wyłącznie od reakcji na zielone światła, opanowanie parry z runami tarczy znacznie zwiększa skuteczność walki. System ten dzieli fundament z walkami Eternal , wymagający znalezienia optymalnego odległości i czasu parowania zielonych pocisków.

Jedną z głównych krytyków Manudera było jego zakłócenie przepływu zagłady Eternala . Wymagało to innego podejścia niż reszta gry, co uważam za ekscytujące, gdy łamie pleśń. Eternal już zakwestionował tradycyjne konwencje FPS, podkreślając zarządzanie zasobami i strategiczne zaangażowanie. Marauder popycha tę kopertę dalej, oferując ostateczny test zdolności adaptacyjnych. Choć doceniam to wyzwanie, rozumiem, dlaczego może to frustrować innych.

Podczas gdy łowca Agaddona może być najbliżej marudera w ciemnych wiekach , każdy demon niesie trochę najtrudniejszego wroga Eternal . |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

DOOM: The Dark Ages odnosi się do tego, integrując różnorodne style walki z podstawową rozgrywką. Każdy główny typ wroga ma unikalne zielone pociski lub uderzenia w zwarciu, co skłoniło dostosowane podejście do każdego spotkania. Na przykład ogrodzenia energetyczne Mancubusa z zielonymi filarami wymagają tkania do parowania, podczas gdy kule pochwy wymagają podejścia sprintu. Skeletowy Revenant uważnie odzwierciedla Hunudera, wymagając parry dla jego zielonych czaszek, aby stać się bezbronna.

Ta różnorodność w spotkaniach wroga oznacza, że ​​nowe wrogowie wprowadzają nowe wyzwania bez łamania przepływu gry. Podczas gdy Hunter Agaddon i Komodo mogą stanowić trudność z atakami w zwarciu, jesteś już przyzwyczajony do dostosowania taktyki, zanim się z nimi stawiasz. W przeciwieństwie do Maraudera w Eternal , The Dark Ages od samego początku przygotowuje cię do mechaniki opartej na reakcji, co czyni je bezproblemową częścią tego doświadczenia.

Projekt Maraudera nigdy nie był wadliwy; To była jego nieoczekiwana, która wyrzuciła graczy. Doom: The Dark Eges opiera się na tym poprzez wcielenie mechaniki opartej na reakcji w rdzeń, czyniąc ich mniej zaskoczeniem i bardziej integralnym wyzwaniem. Chociaż okno Parry jest bardziej wybaczające niż krótka podatność na marudera, istota oczekiwania na odpowiedni moment i uderzanie, gdy zielone światło pojawia się centralne dla każdej bitwy. Dark Eges skutecznie interpretuje te koncepcje, zapewniając, że stań i walczysz z każdym spotkaniem.