"Doom: The Dark Ages geïnspireerd door Eternal's Marauder"

Toen regisseur Hugo Martin onthulde dat de Mantra voor Doom: The Dark Ages "Stand and Fight" was tijdens de ontwikkelaar van Xbox, wekte het onmiddellijk mijn interesse. Deze benadering staat sterk in contrast met doom eeuwig , bekend om zijn snelle, constant bewegende gevechten. Doom Eternal introduceerde echter de Marauder, een unieke vijand die spelers dwong om een ​​"stand- en vecht" -strategie te volgen, wat een aanzienlijk debat onder spelers veroorzaakte. Persoonlijk vind ik de Marauder fascinerend, en mijn opwinding voor de donkere eeuwen die zijn gestimuleerd bij het realiseren dat het gevechtssysteem afhangt van reageren op felgroene lichten, een monteur die doet denken aan de kwetsbaarheid van de Marauder.

Wees gerust, de donkere eeuwen beperkt je niet tot een frustrerende duel die verwant is aan de Marauder's. Hoewel het de Agaddon Hunter introduceert, uitgerust met een kogelvrij schild en dodelijke combo -aanvallen, is de essentie van de uitdagende ontmoetingen van Eternal geweven in de stof van elke vijand in de donkere eeuwen . Het spel heeft de principes van de Marauder opnieuw voorgesteld, opnieuw gekalibreerd en verfijnt in zijn kerngevechtsontwerp, waardoor elk gevecht strategisch aanvoelt zonder de irritatie.

De Marauder valt op in dammer eeuwig vanwege zijn unieke eisen. Gewoonlijk laat je eeuwig rond arena's razen, minder vijanden beheren en strategisch boeiende grotere. Het wordt vaak beschreven als een managementspel, niet alleen in termen van bronnen, maar ook bij het navigeren door de chaos van de strijd. De Marauder verandert het spel echter volledig. Deze formidabele vijand, vaak aangetroffen in één-op-één scenario's, vereist onverdeelde aandacht. Wanneer het verschijnt temidden van een grotere strijd, is de optimale strategie om eerst de omliggende vijanden te wissen en vervolgens de Marauder frontaal te confronteren.

De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

"Staan en vechten" met de plunderaar betekent niet dat je stil blijft. Het gaat erom het slagveld te domineren door strategische positionering. Te dichtbij, en je riskeert een verwoestende shotgun -explosie; Te ver, en je zult worden geconfronteerd met beheersbare maar aanhoudende projectielaanvallen. De sleutel is om de bijlzwaai van de Marauder uit te lokken, omdat het alleen tijdens deze opwinding is dat hij kwetsbaar is. Wanneer zijn ogen felgroen flitsen, is het je keu om te slaan. Zijn energieschild buigt anders alle aanvallen af, waardoor precieze timing en positionering cruciaal is.

Evenzo maakt Doom: The Dark Ages gebruik van felgroene signalen, die teruggaan naar het originele Doom 's Bullet Hell -concept. Demonen ontketenen volleys van projectielen, waaronder groene raketten die de Doom Slayer kan pareren met zijn nieuwe schild en ze terugstuurt naar hun oorsprong. Aanvankelijk een defensieve tactiek, wordt deze parry een aanvallende krachtpatser zodra je het Rune-systeem van het schild ontgrendelt, waardoor verbluffende bliksemschichten mogelijk is of een automatisch gericht schouderkanon wordt geactiveerd.

Navigeren door de slagvelden van de donkere eeuwen omvat een reeks gerichte één-op-één ontmoetingen met verschillende krachtige demonen. Hoewel de overleving niet alleen afhangt van het reageren op groene lichten, verbetert het beheersen van het parry met de runen van het schild de effectiviteit van de gevechten aanzienlijk. Dit systeem deelt een basis met de Marauder -gevechten van Eternal , waardoor u de optimale afstand en timing moet vinden om de groene projectielen te pareren.

Een van de belangrijkste kritiek van de Marauder was de verstoring van de stroom van Doom Eternal . Het eiste een andere aanpak dan de rest van het spel, die ik opwindend vind terwijl het de mal breekt. Eternal heeft al traditionele FPS -conventies al uitgedaagd door de nadruk te leggen op resource management en strategische betrokkenheid. De Marauder duwt deze envelop verder en biedt een ultieme aanpassingsvermogenstest. Hoewel ik deze uitdaging waardeer, begrijp ik waarom het anderen zou kunnen frustreren.

Hoewel de Agaddon Hunter in de donkere eeuwen het dichtst in de buurt is van de Marauder, draagt ​​elke demon een beetje van Eternal 's zwaarste vijand. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

DOOM: The Dark Ages behandelt dit door gevarieerde gevechtsstijlen te integreren in zijn kerngameplay. Elk belangrijk vijandelijke type heeft unieke groene projectielen of melee -aanvallen, wat een op maat gemaakte aanpak voor elke ontmoeting veroorzaakt. De energieverhogingen van de Mancubus met groene pilaren vereisen bijvoorbeeld weven naar Parry, terwijl de bollen van de vagina een sprintbenadering vereisen. De skeletrevenant weerspiegelt de Marauder nauw en vereist een parry naar zijn groene schedels om kwetsbaar te worden.

Deze diversiteit in vijandelijke ontmoetingen betekent dat nieuwe vijanden nieuwe uitdagingen introduceren zonder de stroom van de game te doorbreken. Hoewel de Agaddon Hunter en Komodo een moeilijkheid kunnen presenteren met hun melee -aanvallen, ben je al gewend om je tactiek aan te passen tegen de tijd dat je ze tegenkomt. In tegenstelling tot de Marauder in Eternal , bereidt de Dark Ages u vanaf het begin voor op zijn reactiegebaseerde mechanica, waardoor ze een naadloos deel van de ervaring zijn.

Het ontwerp van de Marauder was nooit gebrekkig; Het was de onverwachtheid die spelers weggooide. DOOM: The Dark Ages bouwt hierop voort door reactiegebaseerde mechanica in zijn kern in te bedden, waardoor ze minder een verrassing en meer een integrale uitdaging zijn. Hoewel het Parry -venster vergevingsgezind is dan de korte kwetsbaarheid van de Marauder, blijft de essentie van wachten op het juiste moment en slaan wanneer het groene licht verschijnt centraal in elke strijd. De donkere eeuwen herinterpreteren deze concepten effectief, zodat je stuurt en vecht met elke ontmoeting.