The South Meraung Village

Tytuł: Haunting of South Meraung Village

Agung i Arip, dwóch przygód, znaleźli się na obrzeżach nieznanego regionu podczas weekendowej wędrówki. Gdy zapuścili się głębiej w gęsty las, natknęli się na wioskę spowianą tajemnicą i strachem: południowa wioska Meraung.

Wioska była niesamowicie cicha, z zrujnowanymi domami i zarośniętą roślinnością, twierdząc, że kiedyś mogła być tętniącą życiem społecznością. Agung, zawsze bardziej ciekawy tych dwóch, nie mógł się oprzeć dalszemu odkryciu. Odszedł, pozostawiając Arip za sobą, który był zajęty studiowaniem starożytnej mapy, którą znaleźli wcześniej.

Gdy Agung zagłębił się głębiej w wioskę, poczuł niepokojący chłód, który wydawał się przenikać do jego kości. Powietrze stawało się gęste z wyczuwalnym poczuciem przeczucia. Nagle ziemia pod nim zmieniła się, a on wpadł w ukrytą jamę, lądując z hukiem. Panika przeszła przez niego, gdy zdał sobie sprawę, że został uwięziony.

Tymczasem Arip, zauważając długą nieobecność Agunga, zaczął szukać jego przyjaciela. Jego wezwania odbijały się echem przez wioskę, bez odpowiedzi, intensyfikując jego niepokój. Kiedy poruszał się po wąskich, krętych ścieżkach, nie mógł wstrząsnąć poczuciem obserwowania. Cienie wydawały się poruszać niezależnie od światła, a szepty wypełniły powietrze, choć nie widać żadnego źródła.

Zdecydowany znaleźć Agunga, Arip naciskał dalej, kierując się mapą, która wydawała się prowadzić go w kierunku serca wioski. Tam odkrył rozpadającą się świątynię pokrytą złowieszczymi symbolami. Przez ten obszar przetoczył się chłodnia wietrzyk, niosąc ze sobą słaby dźwięk głosu Agunga, wzywając pomoc.

Wewnątrz świątyni Arip znalazł ukryte przejście prowadzące do podziemnej komnaty. Tam znalazł Agunga, posiniaczonego, ale żywego, gorączkowo, próbując uciec z dołu. Z przypływem adrenaliny Aipowi udało się przyciągnąć Agung w bezpieczne miejsce. Ale ich ulga była krótkotrwała.

Gdy próbowali opuścić komnatę, ściany zaczęły się zamykać, uwięziając je. Zdesperowany, Arip przypomniał sobie mapę i zauważył małą, tajemniczą nutę z tyłu: „Krew żywych uwolni przeklętych”. Bez żadnych innych opcji, Arip kłuł palcem i pozwolił, by kropla krwi spadła na ziemię.

Ściany zatrzymały się, a ukryte drzwi otworzyły się, odsłaniając przejście z powrotem na powierzchnię. Pojawili się w Zmierzchu, z trudem łapiąc oddech, gdy wioska wydawała się westchnąć z ulgą. Uciskająca atmosfera podniosła się, zastąpiona spokojnym spokojem.

Wracając do cywilizacji, Agung i Arip przysięgali, że nigdy więcej nie mówili o wiosce South Meraung, nawiedzonej pamięcią o ich wąskiej ucieczce od wielkiego niebezpieczeństwa, które czaiło się w jego opuszczonych ścianach.