Winnaar van de Pulitzer Prize "Feeding Ghosts" krijgt verrassend weinig aandacht

De grafische nieuwe voedingsphosts: een grafisch memoires van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft de prestigieuze Pulitzer Prize gekregen, zoals aangekondigd op 5 mei. Deze accolade markeert een belangrijke prestatie omdat het slechts de tweede grafische roman is om een ​​Pulitzer te winnen, na een kunstspiegelman's Maus in 1992, die een speciale prijs ontving. Opvallend is dat het voeden van geesten gewonnen in de reguliere categorie memoires of autobiografie, die wereldwijd concurreren met het Engelse prose van topklasse, en het is de grafische roman van Hulls.

De Pulitzer Prize, algemeen beschouwd als de meest prestigieuze prijs in journalistiek, literatuur en muziek in de VS, staat net achter de Nobelprijs op het internationale toneel. De overwinning voor het voeden van geesten is een monumentale prestatie op het gebied van strips, maar het heeft verrassend weinig dekking gekregen. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote nieuwsboeken, Comics Beat , over dit belangrijke evenement gemeld.

Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking wiens illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgedeeld met familiegeschiedenis." Het boek, dat bijna een decennium duurde om te maken, onderzoekt de impact van de Chinese geschiedenis in drie generaties. Het duikt in het leven van de grootmoeder van Hulls, Sun Yi, een Shanghai -journalist die na de communistische overwinning van 1949 naar Hong Kong vluchtte, schreef een bestseller memoires en leed vervolgens aan een mentale afbraak waarvan ze nooit herstelde.

Hulls zichzelf groeide op met getuige van de worstelingen van haar moeder en grootmoeder onder de last van niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Ze heeft dit behandeld door aanvankelijk het huis te verlaten voor afgelegen locaties over de hele wereld. Ze keerde uiteindelijk echter terug om haar eigen angsten en trauma's te confronteren, een proces dat ze beschrijft als een generatie die de liefde van familie vereiste om te genezen. In een interview vorige maand verklaarde Hulls: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familiespoken vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, omdat dat het begin was van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."

Ondanks de toejuiching heeft Hulls uitgedrukt dat het voeden van geesten misschien haar laatste grafische roman is. In een ander interview deelde ze: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website kondigde Hulls haar intentie aan om over te stappen naar een ingebedde stripjournalist, samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.

Ongeacht wat de toekomst voor deze baanbrekende kunstenaar in petto heeft, verdient het voeren van geesten erkenning en viering voorbij het rijk van strips, vooral binnen de bredere literaire gemeenschap.